Drie weken vrij tranquilo

Hee daar,

Inderdaad, de weken waren relatief rustig, alhoewel, er moest stiekem redelijk veel gedaan worden en er waren de gebruikelijke feestjes. Het was in ieder geval druk genoeg om mijn blog er drie weken bij in te laten schieten.

De vorige keer was ik zo ongeveer gebleven bij het feit dat mijn ouders (hallo papa en mama, ik weet dat jullie dit lezen), op bezoek waren. Na een lang weekend Santiago doken zij het zuiden in van Chili, waardoor mijn taak als gids, goed betaald overigens in de vorm etentjes, er voor anderhalve week op zat.
In deze week was het tijd voor een rits verjaardagen van vrienden, eigenlijk bijna elke dag wel één. Erg leuk want op dat soort partijtjes, die steevast eindigen in ergens in de stad, leer je ook weer nieuwe mensen kennen, waarvan nogal wat Spaastaligen. Goed voor het Spaans dus, wat zich overigens blijft ontwikkelen.
In diezelfde week kreeg ik ook mijn drie toetsen en mijn paper terug. De resultaten waren als volgt, waarbij ik nogmaals aangeef dat alles in het Spaans was, en ze een schaal hebben die loopt van 0 tot 7.

Marketing Modellen: 4,2/7
Onderhandelingsstrategie: 4,2/7

Van beide tentamens heb ik een kwart overgeslagen omdat ik, of het Spaans niet helemaal begreep in de vraagstelling, of omdat ik simpelweg geen tijd meer had. Schrijven in het Spaans gaat niet zo hard.

Zorg economie 5,1/7

Keurig, niks mis met dit tentamentje.

Public Policy (hoe zeg je dat in het Nederlands?). 6/7

Als je je bedenkt dat ik een paper hiervoor in het Spaans heb geschreven, dan begrijpen jullie wel dat ik, plat gezegd, de balen uit mijn broek heb gelachen. Het enige commentaar van de docent was dat: 'Mijn beheersing van de Spaanse taal nog niet perfect was'. Oh echt...?

Daarna kwamen mijn ouders weer terug in Santiago om ze twee dagen de kustplaats Valparaiso te laten zien, de plek waar ik mijn tweede weekend alhier ook was. Dat was erg verfrissend, ook voor mijzelf, omdat de vorige keer eigenlijk als een soort waas aan me voorbij was gegaan, gezien de intensieve achtbaan waar ik me in het begin bevond. Ik kon me dus eigenlijk niet zoveel meer herinneren van Valparaiso, waardoor een beetje rondslenteren door die stad erg de moeite waard was.
De avonden werden afgesloten met een Terremoto, ja die vielen ook bij de senioren van de familie Slangen in de smaak, waarbij (veel) alcohol hongerig maakt. Dat betekende dat zij ook kennis maakten met de aloude traditie om na het cafébezoek een Completo Italiano, die hotdog, naar binnen te werken. Ook dat viel bijzonder goed in de smaak.

Na Valparaiso moest ik het tweede paper schrijven voor dat zelfde vak, en moest ik twee dagen in isolement om dat af te krijgen. Toen dat succesvol was afgesloten stond Mendoza, een stad in Argentinië zo'n 500km ten oosten van Santiago op het programma. Voor mij kwam dit om praktische redenen ook goed uit, ik moest namelijk na 90 dagen het land verlaten omdat ik hier leef op een toeristenvisum. Chili verlaten om vervolgens weer in te gaan is een volstrekt legale manier om je toeristenvisum met 90 dagen te verlengen. Ten opzichte van een studentenvisum is deze, toegegeven, wat omslachtige optie wel 600 euro goedkoper.
Enige voorwaarde is echter dat de bus naar Mendoza wel vertrekt. Je voelt hem al aankomen, dat deed ie niet, wegens sneeuw in de Andes die de nacht ervoor was gevallen, waardoor de weg onbegaanbaar was. De denktank moest dus aan, hoe dit op lossen. Na snel een alternatieve 2-daagse reis voor mijn ouders te hebben geregeld, naar La Serena een 500km richting het noorden en zeker geen vervelende plek, moest ik uit gaan zoeken hoe mijn probleempje te fixen. Extra vervelend was dat het ondertussen vrijdagmiddag was, en alle overheidsdiensten inclusief Nederlandse ambassade gesloten was. Na een zoektocht op internet wist ik dat men op het ministerie van vreemdelingenzaken een stempel kan kopen die mijn visum ook voor 90 dagen verlengt. Kosten: zo'n 80 euro. Zonde geld maar ach, beter dan 600.
Ik ging daar maandagochtend lekker vroeg naar toe, maar ik was niet de eerste... Er had zich ondertussen een rij gevormd die ergens op straat begon, zo'n 150 meter (!!!) van de ingang van het gebouw. Dat betekende dat ik 4 uur later 48000 pesos lichter, maar een stempeltje rijker weer de deur uit liep. Eind goed al goed in ieder geval.

Met deze opluchting kon er weer toegewerkt worden naar de tweede toetsweek waarin ik maar 1 toets had, heel erg zwaar dus. De zaterdag voorafgaande aan deze toetsweek (dat is feitelijk de week waar we nu in zitten) was echter een huisgenote jarig, wat groot feest in ons complex betekende. Erg gezellig, zo vonden ook de buren, die de Carabinieros (politie) rond een uur of half 2 liet aanrukken waarbij wij vriendelijk werden verzocht onze lip te houden of ons naar de stad te begeven. Dat laatste werd uiteraard de keuze, waarop een geniale nacht volgde met een groep van zeker 30 man.

Dit waren de afgelopen 3 weken in vogelvlucht. Ik moet nu afsluiten. Over een half pak ik met 3 vrienden het vliegtuig naar Punta Arenas, helemaal in het Zuiden om aldaar, in Zuid-Patagonë, 9 dagen rond te trekken met een rugzak, en enorm veel zin. 28 mei volgt daarvan verslag. Voor nu: goedemorgen, jullie moeten immers over zo'n 4-5 uur weer allemaal je nest uit.

Later.