De W van Achtbaan

Hallo.

Ja, ik wilde dus proberen dit eerste stukje sinds twee weken, in navolging van het Koningslied (ik kan er toch niet omheen), in dezelfde grammaticale stijl te schrijven als Sjonnie E. (wat een nare vent, maar dat wil ik jullie wel uitleggen in Nederland). Helaas kan ik dat gewoon niet met voorbedachte rade doen. Op dit moment ben ik me dus wel bewust dat elke grammaticale fout keihard in mijn gezicht terugkomt. Ach, ik zal er niet over zeuren.

Op naar de inhoud. Twee weekenden geleden zijn we met 3 man naar Cajon del Maipo geweest. Dat is een nationaal park zo'n anderhalf uur ten zuiden van de stad. De reis startte vroeg, want het zou een dagtrip worden. Om half 8 stonden we ook gapend helemaal in het zuiden van de stad bij een busstation, waarvandaan een bus (o echt?) vertrok die ons naar onze bestemming bracht. Dut busje, een zogenaamde 'micro' (heel klein), was dus ook echt heel klein waardoor er enkel stoeltjes in zaten waar een gemiddelde Nederlands jochie van 15 te groot voor is. Nu is dat niet zo erg als je twee stoelen tot je beschikking hebt maar wanneer Dikke Chileen naast je komt zitten na 10 minuten, en ondergetekende zat aan de raamkant, dan weet je dat de daarop volgende 1 uur en 20 minuten in het teken staan van helse kramp in de benen, in de wetenschap dat een wandeling van ten minste 30 kilometer op het programma stond.

Toen ik dus met mijn afgescheurde bovenbeenspieren uit de bus strompelde kon het feest beginnen. Gelukkig was het (oprecht) nare gevoel in de benen na een paar kilometer weg en was het genieten geblazen van de woeste bergen om ons heen, waarbij de bergen zelf op een hele vreemde manier 'glad' oogden terwijl het toch echt rotsen zijn. De besneeuwde toppen van de bergen, mits hoog genoeg, en de strak blauwe hemel maakte het erg indrukwekkend.
Doel was uiteindelijk het bereiken van een gletsjer die, volgens de route 16km lopen was. Na 5 uur lopen hadden we de gletsjer echter nog altijd niet bereikt en moesten we besluiten om terug te lopen - de 16 km was dus beduidend meer. Omdat het gevaar bestond dat we de bus niet meer haalden hoopten we dat er een auto voorbij zou komen, dat gebeurde zeer sporadisch, die ons naar de bushalte kon brengen. We begonnen die hoop langzaam op te geven waardoor slapen in de wildernis nog een vrij serieuze optie werd, totdat een enorme koning, Christian, voorbij reed en ons meenam. Tot onze grote vreugde woonde hij ook in Santiago waardoor wij anderhalf uur later, moe maar voldaan in een restaurant neerplofte om daar de lege magen te vullen.

In de week die erop volgde moest ik er voor zorgen dat ik alle studie gerelateerde zaken af had voor donderdag aangezien donderdagochtend moeder en vader zouden landen. Ik kon het echter niet laten om woensdagavond nog een feestje mee te pakken waardoor de wekker om 7 uur donderdagochtend, niet met open armen werd ontvangen. 3 uur later, zaten we met z'n drieën wat te drinken op het vliegveld. Niet een idyllische plek maar ook jullie zouden dorst hebben na een rechtstreekse vlucht Parijs - Santiago van dik 14 uur. Ik moet trouwens zeggen dat ik een raar nostalgisch gevoel kreeg toen ik aankwam op het vliegveld, de plek waar zo'n 2,5 maand geleden - en dit klinkt misschien zwaar - 'een nieuw leven startte in een een land waarin ik de taal niet machtig was'.

De drie daarop volgende dagen heb ik voor gids en tolk gespeeld. Pas dan besef je dat je na 2,5 maand de taal toch al behoorlijk onder de knie aan het krijgen bent (ok, dat mag ook wel). Persoonlijk hoogtepunt in die drie dagen dat ze in Santiago waren voor mij was het bezoek aan het café de Piojera, een bar waar zeker op vrijdagavond veel volkse mensen komen - waar voor de duidelijkheid he-le-maal niks mis mee is. Ze kunnen alleen totaal geen Engels en hun Spaans is veel minder correct dan dat van de (semi-)hoogopgeleide. Toen we daar met z'n drieën stonden kregen we gelijk de aandacht van drie hele mooie Chileens bazen die erg geïnteresseerd waren 'waar het vandaan kwam'. Uiteindelijk ontspon zich een gesprek tussen ons waarbij ik in de tussentijd de gehele boel vertaalde (soms was dat hard werken) naar het Nederlands waarbij in de tussentijd mijn ouders ondervonden waarom de drank Terremoto 'aardbeving' betekent.

Na deze intensieve paar dagen, heb ik de studie in alle rust opgepakt en ben ik weer echt veel tijd aan het stoppen in het verder stappen maken van het Spaans. Waar uit zich dat in? Ik koop nu twee keer per wee een semi-kwaliteitskrant en ga een aantal artikelen intensief zitten vertalen. Dit neemt nogal wat tijd in beslag, omdat ik het woord voor woord doe, dus dit kan je ook wel als een vorm van studie zien. De kunst is nu om daarvan een substantieel deel te onderhouden.

Sluit ik af met het feit dat ik officieel weet dat ik Bachelor of Science ben. Erg fijn, een eerste titel die er enigszins toe doet, waardoor ik me na de reis op kan maken voor een master. Laat ik daar nu nog maar niet aan denken.

Hou je veilig als baken in de nacht die je wist dat zou komen.

Rick