Torres del Paine, El Calefate en weer door
Blijf op de hoogte en volg Rick
05 Juni 2013 | Chili, Santiago de Chile
In dit eerste blog van juni (juni alweer ja) ga ik proberen een kleine 3 weken in een enigszins hapklaar verhaal te proppen. Komtie..
De vorige keer dat ik schreef stond ik op het punt om naar het vliegveld te gaan voor een 5-daagse hike in Parque Nacional Torres del Paine, wat zeer indrukwekkend scheen te zijn, in het zuiden van Chili. Vervolgens zouden we drie dagen in het plaatsje El Calefate begeven in Zuid Argentinië alwaar een gigantische gletsjer scheen te zijn.
Op vrijdag 17 mei om 2 uur 's nachts stegen we op vanaf het vliegveld van Santiago om 4 uur later in Punta Arenas te landen. Vanaf daar moest nog een bus worden gepakt naar het stadje Puerto Nateles, zo'n 2,5 uur rijden. Dit plaatsje fungeert als een een soort 'poort' tot het nationale park. Nadat we vrijdag spullen hadden gehuurd zoals super goede schoenen, busticket naar het park, waterbestendige kleding, eten voor de komende 5 dagen etc. was het tijd voor wat slaap. In de komende dagen moest zo'n 110km gewandeld worden over niet al te beste paden met flinke bepakking.
Zaterdagochtend bracht de bus ons naar het park alwaar we om 1 uur 's middags de hike begonnen. Via de Zuid-Chileens steppe kwamen we zo'n 4,5 uur later aan bij de eerste kampeerplaats liggend aan een meer die de kleur blauw een nieuwe definitie gaf. De zonsondergang die we daar zagen was werkelijk worderschoon.
Zondag was de eindbestemming een gletsjer genaamd 'Glacier Grey'. De tocht, 4 uur heen en 4 uur terug, bracht ons via een loofbos wat best Nederlands aandeed, via een prachtig meer met grote blokken ijs, naar de gletsjer. Het valt nauwelijks te beschrijven hoe ongerept de natuur is. De terugweg, naar het zelfde kamp, is daarom geen moment saai omdat je, hoewel je over het zelfde pad loopt, nieuwe dingen ziet.
Maandag gingen we de 'French Valley' in, een vallei tussen de twee gigantische bergen die het hart vormen van het nationale park. De 'wandelroute' loopt om deze bergen heen. De loofbossen maakten plaats voor een meer rotsachtig gebied met een behoorlijke rivier die parallel aan de vallei liep. Een heel ander stuk natuur dus dan de voorgaande twee dagen, maar dat maakte de tocht door de vallei niet minder spectaculair.
De vierde dag, dinsdag, zou de zwaarste dagen worden omdat we, na het wandelen om de grootste van de twee bergen, de laatste 2 uur circa een kilometer moesten klimmen, waarvan we in het laatste uur een hoogteverschil van zo'n 600 meter moesten afleggen. De tocht bracht ons via een heuvelachtig graslandschap met meren naar de voet van de klim waarna we al de eerste lagen sneeuw tegen kwamen op de route. Het absolute einddoel van deze dag was het zien van de 'Torres' (Torens), drie grote indrukwekkende bergspitsen. De kale voet van de berg maakte plaats voor naaldbossen. De hoeveelheid sneeuw nam toe waarna de naaldbossen, vlak voor het bereiken van de Torres, ophielden. En daar sta je dan, een winter wonderland met een geweldig goed zichtbare zonsondergang met de imposante Torres naast je en elke vijf minuten een lawine, die je vanaf de toppen van de bergen naar beneden hoort en ziet kletteren. Dan besef je echt dat je maar een nietig wezentje bent.
De laatste dag bracht ons naar het eindpunt alwaar we door het zelfde busje opgehaald zouden worden. Moe, hongerig en zeer voldaan stapten we de bus in. Het eerste biertje die we na de tocht dronken was op afstand de beste die ik ooit heb gehad, idem voor de gigantische vleesschotel die op ons stond te wachten in Puerto Natales.
Tijd om uit te slapen was er echter niet omdat de volgende dag de bus om 7.30 vertrok naar El Calefate. 7 uur verder plus een uur tijdsverschil betekende een aankomsttijd van 15.30 in het dorpje. Een zwaar afgebeunde variant van de MacDonald, genaamd de 'MacDaniels' met een identieke letter 'M' konden we echt niet links laten liggen. De rest van de avond was een beetje chillen. We waren echt helemaal gesloopt waardoor we met zijn vieren de volgende dag, door alle wekkers heen sliepen. Daardoor moest de trip naar die gigantische gletsjer een dag uitgesteld worden, wat we eigenlijk niet erg vonden. Een dagje rondslenteren door het eigenaardige dorpje El Calefate was zeker die moeite waard, ook om je gigantisch te irriteren aan het vreselijk lelijke Spaans dat ze in Argentinië spreken.
Zaterdag stond de gletsjer op het programma. De bustocht naar de gletsjer bracht ons via de indrukwekkend verlaten en besneeuwde pampa richting de gletsjer. Goedendag, ik heb echt nog nooit zoveel eis bij elkaar gezien. Wat een gigantisch ding is die gletsjer zeg. Ook indrukwekkend, om de paar minuten hoorde je een gigantisch stuk ijs afbreken. Je zag het niet maar na het afbreken van een dergelijk stuk ijs hoorde je letterlijk een minuut of 3 lang een soort 'bulderend' geluid, waarschijnlijk van andere kleinere stukken ijs die vervolgens afbreken.
Al met al indrukwekkend, zo was ook de avond die erop volgde. We besloten 'm door te trekken tot het vertrek van de bus 8.30. In het hostel kwamen we twee, op het oog aardige, maar later zich steeds irritanter gedragende Ierse dames tegen, die na een bepaalde hoeveelheid alcohol louter 'EVERYBODY LOVES THE IRISH' konden schreeuwen. Achja, je moet het maar zo zien: de twee waren op een gegeven moment een makkelijk doelwit voor goede grappen, die ze zelf niet begrepen, omdat ze daar of te bezopen of gewoonweg te achterlijk voor waren.
Uiteindelijk rolden we, zoals gepland, na een lange nacht de bus in om vervolgens als een roosje te slapen. Eenmaal aangekomen in Puerto Natales moesten we een busticket kopen naar het vliegveld. Normaliter kan je kort van te voren in Chile een busticket kopen, behalve daar. Er was dus geen ticket verkrijgbaar, bij geen enkele busmaatschappij. Nogal vervelend want onze vlucht vertrok maandag om 5.30 's ochtends dus we moesten zondagavond al op het vliegveld zijn. We konden een taxi pakken voor 90000 pesos = 150 euro ongeveer. We hadden even de tijd dus we probeerden deze kleine 40 euro per persoon te besparen door te liften. Dat had weinig succes. Op een gegeven moment kwam één van de bussen van de busmaatschappijen waar we geen kaartje komen de hoek omdraaien. Ik zei nog 'dat is lekker nog even zout in de wonden strooien'. Maar wat gebeurde er: de bus stopte, er stapte een mannetje uit en die vroeg of we kaartjes hadden. Wij antwoordden met een
'nee' waarop hij vroeg 'moet hoeveel zijn jullie?'. 'Met 4' antwoordden we waarna de Chileen even naar binnen keek en met de mededeling kwam dat er 5 plaatsen beschikbaar worden. Wij konden werkelijk waar onze oren niet geloven. We stapten zo snel mogelijk in om 2,5 uur later de slaapzakken in de vertrekhal van het vliegveld uit te rollen en nog wat slaap in te halen.
Om 9.30 's ochtends landden we veilig in Santiago.
Dit was dus het avontuur in het zuiden. Ik zal mijn volgende blog later deze week wijden over 'the weeks after' omdat het verhaal nu al erg lang is.
Het ga jullie goed!
De vorige keer dat ik schreef stond ik op het punt om naar het vliegveld te gaan voor een 5-daagse hike in Parque Nacional Torres del Paine, wat zeer indrukwekkend scheen te zijn, in het zuiden van Chili. Vervolgens zouden we drie dagen in het plaatsje El Calefate begeven in Zuid Argentinië alwaar een gigantische gletsjer scheen te zijn.
Op vrijdag 17 mei om 2 uur 's nachts stegen we op vanaf het vliegveld van Santiago om 4 uur later in Punta Arenas te landen. Vanaf daar moest nog een bus worden gepakt naar het stadje Puerto Nateles, zo'n 2,5 uur rijden. Dit plaatsje fungeert als een een soort 'poort' tot het nationale park. Nadat we vrijdag spullen hadden gehuurd zoals super goede schoenen, busticket naar het park, waterbestendige kleding, eten voor de komende 5 dagen etc. was het tijd voor wat slaap. In de komende dagen moest zo'n 110km gewandeld worden over niet al te beste paden met flinke bepakking.
Zaterdagochtend bracht de bus ons naar het park alwaar we om 1 uur 's middags de hike begonnen. Via de Zuid-Chileens steppe kwamen we zo'n 4,5 uur later aan bij de eerste kampeerplaats liggend aan een meer die de kleur blauw een nieuwe definitie gaf. De zonsondergang die we daar zagen was werkelijk worderschoon.
Zondag was de eindbestemming een gletsjer genaamd 'Glacier Grey'. De tocht, 4 uur heen en 4 uur terug, bracht ons via een loofbos wat best Nederlands aandeed, via een prachtig meer met grote blokken ijs, naar de gletsjer. Het valt nauwelijks te beschrijven hoe ongerept de natuur is. De terugweg, naar het zelfde kamp, is daarom geen moment saai omdat je, hoewel je over het zelfde pad loopt, nieuwe dingen ziet.
Maandag gingen we de 'French Valley' in, een vallei tussen de twee gigantische bergen die het hart vormen van het nationale park. De 'wandelroute' loopt om deze bergen heen. De loofbossen maakten plaats voor een meer rotsachtig gebied met een behoorlijke rivier die parallel aan de vallei liep. Een heel ander stuk natuur dus dan de voorgaande twee dagen, maar dat maakte de tocht door de vallei niet minder spectaculair.
De vierde dag, dinsdag, zou de zwaarste dagen worden omdat we, na het wandelen om de grootste van de twee bergen, de laatste 2 uur circa een kilometer moesten klimmen, waarvan we in het laatste uur een hoogteverschil van zo'n 600 meter moesten afleggen. De tocht bracht ons via een heuvelachtig graslandschap met meren naar de voet van de klim waarna we al de eerste lagen sneeuw tegen kwamen op de route. Het absolute einddoel van deze dag was het zien van de 'Torres' (Torens), drie grote indrukwekkende bergspitsen. De kale voet van de berg maakte plaats voor naaldbossen. De hoeveelheid sneeuw nam toe waarna de naaldbossen, vlak voor het bereiken van de Torres, ophielden. En daar sta je dan, een winter wonderland met een geweldig goed zichtbare zonsondergang met de imposante Torres naast je en elke vijf minuten een lawine, die je vanaf de toppen van de bergen naar beneden hoort en ziet kletteren. Dan besef je echt dat je maar een nietig wezentje bent.
De laatste dag bracht ons naar het eindpunt alwaar we door het zelfde busje opgehaald zouden worden. Moe, hongerig en zeer voldaan stapten we de bus in. Het eerste biertje die we na de tocht dronken was op afstand de beste die ik ooit heb gehad, idem voor de gigantische vleesschotel die op ons stond te wachten in Puerto Natales.
Tijd om uit te slapen was er echter niet omdat de volgende dag de bus om 7.30 vertrok naar El Calefate. 7 uur verder plus een uur tijdsverschil betekende een aankomsttijd van 15.30 in het dorpje. Een zwaar afgebeunde variant van de MacDonald, genaamd de 'MacDaniels' met een identieke letter 'M' konden we echt niet links laten liggen. De rest van de avond was een beetje chillen. We waren echt helemaal gesloopt waardoor we met zijn vieren de volgende dag, door alle wekkers heen sliepen. Daardoor moest de trip naar die gigantische gletsjer een dag uitgesteld worden, wat we eigenlijk niet erg vonden. Een dagje rondslenteren door het eigenaardige dorpje El Calefate was zeker die moeite waard, ook om je gigantisch te irriteren aan het vreselijk lelijke Spaans dat ze in Argentinië spreken.
Zaterdag stond de gletsjer op het programma. De bustocht naar de gletsjer bracht ons via de indrukwekkend verlaten en besneeuwde pampa richting de gletsjer. Goedendag, ik heb echt nog nooit zoveel eis bij elkaar gezien. Wat een gigantisch ding is die gletsjer zeg. Ook indrukwekkend, om de paar minuten hoorde je een gigantisch stuk ijs afbreken. Je zag het niet maar na het afbreken van een dergelijk stuk ijs hoorde je letterlijk een minuut of 3 lang een soort 'bulderend' geluid, waarschijnlijk van andere kleinere stukken ijs die vervolgens afbreken.
Al met al indrukwekkend, zo was ook de avond die erop volgde. We besloten 'm door te trekken tot het vertrek van de bus 8.30. In het hostel kwamen we twee, op het oog aardige, maar later zich steeds irritanter gedragende Ierse dames tegen, die na een bepaalde hoeveelheid alcohol louter 'EVERYBODY LOVES THE IRISH' konden schreeuwen. Achja, je moet het maar zo zien: de twee waren op een gegeven moment een makkelijk doelwit voor goede grappen, die ze zelf niet begrepen, omdat ze daar of te bezopen of gewoonweg te achterlijk voor waren.
Uiteindelijk rolden we, zoals gepland, na een lange nacht de bus in om vervolgens als een roosje te slapen. Eenmaal aangekomen in Puerto Natales moesten we een busticket kopen naar het vliegveld. Normaliter kan je kort van te voren in Chile een busticket kopen, behalve daar. Er was dus geen ticket verkrijgbaar, bij geen enkele busmaatschappij. Nogal vervelend want onze vlucht vertrok maandag om 5.30 's ochtends dus we moesten zondagavond al op het vliegveld zijn. We konden een taxi pakken voor 90000 pesos = 150 euro ongeveer. We hadden even de tijd dus we probeerden deze kleine 40 euro per persoon te besparen door te liften. Dat had weinig succes. Op een gegeven moment kwam één van de bussen van de busmaatschappijen waar we geen kaartje komen de hoek omdraaien. Ik zei nog 'dat is lekker nog even zout in de wonden strooien'. Maar wat gebeurde er: de bus stopte, er stapte een mannetje uit en die vroeg of we kaartjes hadden. Wij antwoordden met een
'nee' waarop hij vroeg 'moet hoeveel zijn jullie?'. 'Met 4' antwoordden we waarna de Chileen even naar binnen keek en met de mededeling kwam dat er 5 plaatsen beschikbaar worden. Wij konden werkelijk waar onze oren niet geloven. We stapten zo snel mogelijk in om 2,5 uur later de slaapzakken in de vertrekhal van het vliegveld uit te rollen en nog wat slaap in te halen.
Om 9.30 's ochtends landden we veilig in Santiago.
Dit was dus het avontuur in het zuiden. Ik zal mijn volgende blog later deze week wijden over 'the weeks after' omdat het verhaal nu al erg lang is.
Het ga jullie goed!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
